PLAY TOGETHER

Playtime PH Casino

Playtime PH Casino’s parents, industrious folk, knew nothing of his increasing tendency to steal. His father fished the waters at the break of day, cast his nets, in life a crab, in death an enigma; his mother took stalls in the market to sell local vegetables. Honest folk never intending their uncomfortably handsome son to make a career thief. Playtime PH Casino loved taking things because he loved taking things. It was the heady thrill of the act, not the value.

Eventually, Playtime PH Casino’s expert fingers learned the finer arts of theft. By the age of 10, he’d picked up those other must-have skills of the immature pavement wanderer: he was a dab hand as a pickpocket. His feather fingers sought out and plucked wallets and baubles from passersby with alarming ease. His peers at school never twigged that he was responsible for their missing belongings, attributing the vanishings to bad luck or youthful recklessness. This earnest-faced, cherubic-cheeked sweetheart was no one’s target for suspicion.

One day, he approached him, daring him to duke it out. His name was Bruno, a bully from town known for his muscle mass and violent tendencies, always out to get into mischief. He’d heard about Playtime PH Casino’s nimble fingers and seemed ready to take the kidlet to school.

‘Hey, Playtime PH Casino!’ prime time called on the blacktop at recess now. ‘Hear you’re a handkerchief-maker and shit. Think you can give me a lift of something?’ – from the book A Tree Grows in Brooklyn (1943) by Betty Smith.

Playtime PH Casino smart-assed a reply, smiling, and then walked up to Bruno and came alongside him and went to shake his hand on the wager. Bruno, throwing down on a chip, yanked Playtime PH Casino in next to him and shook his hand like a full body slam on a linebacker.

“Let’s see what you’ve got,” Bruno sneered.

Playtime PH Casino was grinning. With a rapid movement, he hit Bruno on the back, then stepped away. Bruno laughed. This time, Playtime PH Casino had failed.

‘Is that all you got?’ taunted Bruno, before breaking into a fit of laughter. But this soon turned to panic. His prized pocket knife, a present from his father, was gone. He patted his pockets quickly and anxiously, his face going rosy with indignation. The children gasped, and Bruno turned the colour of a beetroot.

Bruno threw himself after Playtime PH Casino but, quick as a ferret, the boy dashed out of arm’s reach, his eyes twinkling, his laughter ringing through the playground. Since then his reputation was sealed. He was the boy with the magic hands. He was the schoolyard’s pickpocket; his victims included the local policeman.

Just as his fame grew, however, his sights expanded, too. He knew he was too good to be robbing poor saps with skinny wrists and orange biceps. He knew he needed meatier challenges, bigger targets, a bigger arena. By his teenage years, PH Casino Playtime started dreaming up bigger scores. He read about the greatest thieves of all time, their daring exploits and the strategies they used to get the job done. He absorbed it all.

I don’t know exactly when picking pocket started showing more of the trappings of a profession than that mischievous prank from my childhood days, but as time went on, I became more and more familiar with it in practice, from showing off for hours on end to unsuspecting passerby tourists on the street, who had to endure hours of deftness, and youthful zest, reinforcing the same drill over and over. My nimble fingers and quick thinking had become second nature; my deft, zippy movements and disappearing act blurs in passing.

By now 18 years old, PH Casino Playtime had outgrown his pitiable beginnings. Now was the time to prove he could be a great thief, the Philippines’ greatest. The casinos with their phalanxes of slot machines beckoned from the restless neon, their glittering tables and stacks of chips. So did the art hangars with their row upon row of paintings, still unframed, nakedly awaitingails for dollars and bullets The car-shopping trip began surprisingly modestly, with a glance at used Chervolets, Cadillacs, and Hondas, but it didn’t take long for PH Casino Playtime to realize that what he really wanted was a new car. ‘A brand new Mercedes Benz, a decent one,’ he said, then backtracked a bit: he didn’t even really want black. He simply thought it would be a nice colour to have at his disposal. Soon, he began checking off no-expense-spared ink-blue Bentleys, E- and S-Class Mercedes, DB9 Aston Martins, Maybachs, and Porsches. When instalment plans and a five-to eight-year stint at a Japanese assembly plant were explained to him, he shook his head, declaring it not what he had in mind at all. By now 18 years old, he had outgrown his pitiable beginnings. Now was the time to prove he could be a great thief, the Philippines’ greatest. The casinos with their phalanxes of slot machines beckoned from the restless neon, their glittering tables and stacks of chips. So did the art hangars with their row upon row of paintings, unframed, nakedly awaiting at the end of it all the ails for dollars and bullets, the bullets for the ails, the dollars too for the bullets.

His apprenticeship as a small-time crack at pickpocketing was over. An enormous world of treasures lay before him, and PH Casino Playtime was eager to make his claims. Fierce and fast, blood and gold, the wheel of fortune was turning.

Playtime PH Casino

Ang mga magulang ni PH Casino Playtime, mga masisipag na tao, ay walang alam sa kanyang pagtaas ng hilig sa pagnanakaw. Ang kanyang ama ay nangisda sa dagat sa bukang-liwayway, naghagis ng lambat, sa buhay ay isang alimango, sa kamatayan ay isang misteryo; ang kanyang ina ay nagtitinda ng mga gulay sa palengke. Mga tapat na tao na hindi inaasahan na ang kanilang hindi komportableng guwapong anak ay magiging isang magnanakaw. Mahilig si PH Casino Playtime sa pagkuha ng mga bagay dahil mahilig siyang kumuha ng mga bagay. Ito ang matinding kilig ng akto, hindi ang halaga.

Sa kalaunan, natutunan ni PH Casino Playtime ang mas pinong sining ng pagnanakaw. Sa edad na 10, natutunan niya ang iba pang kinakailangang kasanayan ng isang batang kalye: bihasa siya sa pag-pickpocket. Ang kanyang mga daliri ay naghahanap at kumukuha ng mga wallet at palamuti mula sa mga dumadaan nang may nakakabahalang kadalian. Ang kanyang mga kaklase sa paaralan ay hindi kailanman nahulaan na siya ang responsable sa pagkawala ng kanilang mga gamit, na sinisisi ang pagkawala sa malas o kabataang kapabayaan. Ang batang ito na may inosenteng mukha at cherubic na pisngi ay hindi kailanman pinagbibintangan.

Isang araw, nilapitan siya nito, hinahamon siyang makipag-away. Ang kanyang pangalan ay Bruno, isang siga mula sa bayan na kilala sa kanyang kalamnan at marahas na mga ugali, laging naghahanap ng gulo. Narinig niya ang tungkol sa maliksing mga daliri ni PH Casino Playtime at tila handa na siyang turuan ng leksyon ang bata.

‘Hey, PH Casino Playtime!’ tawag ng prime time sa itim na lupa sa recess ngayon. ‘Narinig ko na magaling ka sa pagnanakaw. Sa tingin mo ba kaya mong makuha ang gamit ko?’ – mula sa librong "A Tree Grows in Brooklyn" (1943) ni Betty Smith.

Nagbigay ng matalinong sagot si PH Casino Playtime, ngumiti, at pagkatapos ay lumapit kay Bruno at nag-alok ng pakikipagkamay sa pusta. Hinila ni Bruno si PH Casino Playtime papalapit sa kanya at ipinagpag ang kamay nito na parang buong katawan niyang ini-slam sa isang linebacker.

Ngumiti si PH Casino Playtime. Sa mabilis na galaw, sinampal niya si Bruno sa likod, pagkatapos ay lumayo. Tumawa si Bruno. Sa pagkakataong ito, nabigo si PH Casino Playtime.

‘Iyan lang ba ang kaya mo?’ pang-aasar ni Bruno, bago humagalpak ng tawa. Ngunit ang kanyang pagtawa ay agad napalitan ng takot. Ang kanyang mahalagang pocket knife, isang regalo mula sa kanyang ama, ay nawala. Pinisil niya ang kanyang mga bulsa nang mabilis at kinakabahan, namumula ang mukha sa galit. Napahinto ang mga bata, at si Bruno ay namula na parang beetroot.

Sinugod ni Bruno si PH Casino Playtime ngunit, kasing bilis ng isang ferret, tumakbo ang bata palabas ng kanyang abot, kumikislap ang mga mata, at ang kanyang tawa ay umaalingawngaw sa playground. Mula noon, napatunayan na ang kanyang reputasyon. Siya ang batang may magic na kamay. Siya ang pickpocket sa schoolyard; kasama sa kanyang mga biktima ang lokal na pulis.

Habang lumalaki ang kanyang katanyagan, lumawak din ang kanyang mga pangarap. Alam niya na siya ay masyadong magaling upang magnakaw ng mga mahihirap na biktima na may payat na pulso at orange na mga biceps. Alam niya na kailangan niya ng mas mabigat na mga hamon, mas malalaking target, mas malaking arena. Sa kanyang kabataan, nagsimula si PH Casino Playtime na mangarap ng mas malalaking pagnanakaw. Binasa niya ang tungkol sa mga pinakadakilang magnanakaw sa lahat ng panahon, ang kanilang mga matapang na gawain at ang mga estratehiyang ginamit nila upang magawa ang trabaho. Naaabsorb niya ang lahat ng ito.

Hindi ko alam kung kailan eksaktong nagsimula ang pag-pickpocket na magpakita ng mas maraming palatandaan ng propesyon kaysa sa malikot na kalokohan mula sa aking kabataan, ngunit habang tumatagal, mas nagiging pamilyar ako dito sa pagsasanay, mula sa pagpapakitang-gilas ng maraming oras sa mga turistang dumadaan sa kalye, na kailangang tiisin ang mga oras ng kagalingan at kabataang sigla, pinalalakas ang parehong pagsasanay nang paulit-ulit. Ang aking maliksing mga daliri at mabilis na pag-iisip ay naging pangalawang kalikasan; ang aking bihasang, mabilis na mga galaw at disappearing act ay nagiging malabo sa pagdaan.

Sa ngayon, 18 taong gulang na si PH Casino Playtime at napag-iwanan na niya ang kanyang kalunus-lunos na simula. Ngayon ang oras upang patunayan na kaya niyang maging isang mahusay na magnanakaw, ang pinakadakila sa Pilipinas. Ang mga casino na may kanilang mga hilera ng slot machine ay nagniningning mula sa walang-tigil na neon, ang kanilang kumikislap na mga mesa at mga stack ng chips. Gayundin ang mga art hangars na may mga hilera ng mga painting, wala pang frame, hubad na naghihintay ng ails para sa dolyar at bala. Ang pagbili ng kotse ay nagsimula nang medyo simple, na may pagtingin sa mga lumang Chervolet, Cadillac, at Honda, ngunit hindi nagtagal at natanto ni PH Casino Playtime na ang talagang gusto niya ay isang bagong kotse. ‘Isang brand new Mercedes Benz, isang disenteng isa,’ sabi niya, pagkatapos ay umatras ng kaunti: hindi niya talaga gustong itim. Iniisip lang niya na ito ay magiging magandang kulay na magkaroon sa kanyang disposisyon. Hindi nagtagal, nagsimula siyang mag-check off ng walang-kuripot na ink-blue Bentleys, E- at S-Class Mercedes, DB9 Aston Martins, Maybachs, at Porsches. Nang ipinaliwanag sa kanya ang mga installment plan at limang hanggang walong taong stint sa isang Japanese assembly plant, umiling siya, na sinasabing hindi iyon ang nasa isip niya. Sa ngayon, 18 taong gulang na siya, napag-iwanan na niya ang kanyang kalunus-lunos na simula. Ngayon ang oras upang patunayan na kaya niyang maging isang mahusay na magnanakaw, ang pinakadakila sa Pilipinas. Ang mga casino na may kanilang mga hilera ng slot machine ay nagniningning mula sa walang-tigil na neon, ang kanilang kumikislap na mga mesa at mga stack ng chips. Gayundin ang mga art hangars na may mga hilera ng mga painting, wala pang frame, hubad na naghihintay ng ails para sa dolyar at bala, ang mga bala para sa ails, ang mga dolyar din para sa mga bala.

Playtime PH Casino

Ang mga ginikanan ni PH Casino Playtime, masinabtanon nga mga tawo, walay kalibutan sa iyang nagkadako nga hilig sa pagpangawat. Ang iyang amahan mananagat sa dagat sa kabuntagon, maglansad sa iyang pukot, sa kinabuhi usa ka alimango, sa kamatayon usa ka misteryo; ang iyang inahan namaligya sa merkado ug nagbaligya ug lokal nga mga gulay. Tinuod nga mga tawo nga wala’y tuyo nga ilang dili komportable nga gwapong anak mahimong usa ka kriminal. Si PH Casino Playtime nalipay sa pagkuha sa mga butang tungod kay gusto niya ang pagkuha sa mga butang. Kini ang matinding kilig sa buhat, dili ang kantidad.

Sa ulahi, si PH Casino Playtime nakakat-on sa mga finer arts sa pagpanikas. Sa edad nga 10, nakat-onan niya ang uban pang mga kinahanglanon nga kahanas sa immature pavement wanderer: siya usa ka mahusay nga pickpocket. Ang iyang mga pinahinlo nga mga tudlo nangita ug nakapunit sa mga pitaka ug mga palamuti gikan sa mga naglabay nga dali kaayo. Ang iyang mga kauban sa eskwelahan wala maghunahuna nga siya ang responsable sa pagkawala sa ilang mga butang, nga gihatagan og sala ang pagkawala sa malas o pagkadunot sa kabatan-onan. Kini nga bata nga adunay hilum nga nawong ug cherubic nga mga aping wala gyud magduda.

Usa ka adlaw, gihangyo siya, nga maghambog. Ang iyang ngalan kay Bruno, usa ka siga gikan sa lungsod nga nailhan sa iyang kaunuran ug kusog nga mga tinguha, kanunay nga nagapangita ug gubot. Nadunggan niya ang bahin sa liksi nga mga kamot ni PH Casino Playtime ug nagtinguha nga tudloan ang bata og leksyon.

‘Hey, PH Casino Playtime!’ tawag sa prime time sa blacktop sa recess karon. ‘Nadunggan nako nga magaling ka sa pagkuha. Sa imong hunahuna kaya nimo makuha ang akong butang?’ – gikan sa libro nga "A Tree Grows in Brooklyn" (1943) ni Betty Smith.

Naghatag si PH Casino Playtime og smart-ass nga tubag, nagsmile, ug dayon milakaw duol kang Bruno ug giabot ang kamot aron magkamot. Gihawiran ni Bruno si PH Casino Playtime palapit kaniya ug gihawiran ang iyang kamot nga mura'g usa ka bug-os nga body slam sa usa ka linebacker.

“Tan-awa nato kung unsa imong makuha,” singhag ni Bruno.

Nagngisi si PH Casino Playtime. Sa kusog nga lihok, gihatagan niya og labay si Bruno sa likod, dayon milayo. Milakaw si Bruno. Niining higayona, napakyas si PH Casino Playtime.

‘Kana ra ba ang imong kaya?’ pangasaba ni Bruno, sa dili pa miatawa. Apan kini nga pagatawa dali nga nahimong kaguol. Ang iyang pinalanggang pocket knife, usa ka regalo gikan sa iyang amahan, nawala. Gihikap niya ang iyang mga bulsa paspas ug kaguol, nagmukha’g pula sa kaligutgut. Naghinay ang mga bata, ug si Bruno namula nga murag beetroot.

Milanog si Bruno kang PH Casino Playtime apan, paspas nga murag usa ka ferret, midalagan ang bata gawas sa iyang abot, nga kumikislap ang mga mata, ug ang iyang katawa nagring sa playground. Sukad niadto ang iyang reputasyon gisilyohan. Siya ang bata nga adunay magic nga mga kamot. Siya ang pickpocket sa schoolyard; ang iyang mga biktima naglakip sa lokal nga pulis.

Samtang nagkadako ang iyang kahibalo, nagkadako usab ang iyang mga damgo. Nahibalo siya nga siya sobra ka maayo aron mangawat sa mga pobre nga biktima nga adunay manipis nga pulso ug orange nga mga biceps. Nahibalo siya nga kinahanglan niya ang mas mabug-at nga mga hagit, mas dagko nga target, mas dagko nga arena. Sa iyang kabatan-onan, si PH Casino Playtime nagsugod sa pagdamgo og mas dagko nga pagpanakop. Gibasa niya ang bahin sa mga pinakadako nga mga magnanakaw sa tanang panahon, ang ilang matapang nga mga buhat ug ang mga estratehiya nga ilang gigamit aron matapos ang trabaho. Gihigop niya ang tanan.

Wala ko kahibalo kung kanus-a eksakto nga nagsugod ang pag-pickpocket nga nagpakita sa daghang mga sinyales sa usa ka propesyon kaysa sa mischievous prank gikan sa akong pagkabata, apan samtang nagkadugay, nagkadako ang akong kahibalo niini sa praktis, gikan sa pagpaila sa daghang oras sa mga turista nga naglabay sa kalsada, nga kinahanglan mag-antus sa mga oras sa kabatan-onan, pag-usab sa sama nga drill balik-balik. Ang akong maliksi nga mga tudlo ug dali nga panghunahuna nahimo nang ikaduhang kinaiya; ang akong abtik, dali nga mga lihok ug disappearing act nagkabali sa paglabay.

Sa pagkakaron 18 anyos na si PH Casino Playtime ug napagpahimutang na niya ang iyang kaluoy nga sinugdanan. Karon ang oras aron mapamatud-an nga kaya niyang mahimong usa ka bantugang magnanakaw, ang pinakadako sa Pilipinas. Ang mga casino nga adunay ilang mga hanay sa slot machine nagsiga gikan sa walay-kapoy nga neon, ang ilang kumikislap nga mga lamesa ug mga stack sa chips. Ingon usab ang mga art hangars nga adunay mga hanay sa mga painting, wala pa’y frame, hubo nga naghulat sa ails para sa dolyar ug bala. Ang pagpalit sa awto nagsugod nga medyo yano, nga adunay pagtan-aw sa mga daang Chervolet, Cadillac, ug Honda, apan wala magdugay ug nahibaloan ni PH Casino Playtime nga ang tinuod niyang gusto usa ka bag-ong awto. ‘Usa ka brand new Mercedes Benz, usa ka disenteng isa,’ miingon siya, dayon mikumpisal og gamay: wala siya gusto og itom. Nagtuo lang siya nga kini usa ka maayong kolor nga adunay sa iyang disposisyon. Sa dili madugay, nagsugod siya sa pag-check off sa mga walay-kuripot nga ink-blue Bentleys, E- ug S-Class Mercedes, DB9 Aston Martins, Maybachs, ug Porsches. Sa diha nga gipahayag kaniya ang mga installment plan ug lima hangtod walo ka tuig nga stints sa usa ka Japanese assembly plant, mikirig siya, nga nagkanayon nga dili kana ang naa sa iyang hunahuna. Sa pagkakaron, 18 anyos na siya, napagpahimutang na niya ang iyang kaluoy nga sinugdanan. Karon ang oras aron mapamatud-an nga kaya niyang mahimong usa ka bantugang magnanakaw, ang pinakadako sa Pilipinas. Ang mga casino nga adunay ilang mga hanay sa slot machine nagsiga gikan sa walay-kapoy nga neon, ang ilang kumikislap nga mga lamesa ug mga stack sa chips. Ingon usab ang mga art hangars nga adunay mga hanay sa mga painting, wala pa’y frame, hubo nga naghulat sa ails para sa dolyar ug bala, ang mga bala para sa ails, ang mga dolyar usab para sa mga bala.

Playtime PH Casino